تعیین راهبردها و سیاست های اکوتوریستی در توسعۀ مناطق روستایی (نمونۀ موردی: منطقۀ غریب محلۀ شهرستان بهشهر)

امروزه از جمله فرصت­های جدید اقتصادی، اجتماعی و اکولوژیکی که به دلیل نیازهای جهانی به شدت در حال رشد و گسترش است، صنعت گردشگری می­باشد. کشور ایران به دلیل دارا بودن پتانسیل­های متنوع و گسترده همواره به عنوان یکی از کانون­های گردشگری در قلمرو سرزمینی مطرح بوده است. از همین رو، از میان فرصت­های گردشگری موجود در کشور، جاذبه­های طبیعی و چشم­اندازهای بکر و آب و هوای مناسب، زمینه را برای توسعه اکوتوریسم، بیش از دیگر جنبه­های گردشگری تقویت می­کند. در این زمینه، انجام برنامه­ریزی با رویکرد جدید مشارکتی و راهبردی می تواند یکی از شیوه­های بهره­برداری از این فرصت­ها برای مناطق روستایی با پتانسیل اکوتوریسم باشد. در این میان منطقه غریب­محله به دلیل موقعیت جغرافیایی آن دارای پتانسیل­های فراوان اکوتوریسم می­باشد. هدف این تحقیق بررسی فرصت­ها و محدویت­های اکوتوریسم منطقه غریب محله بر اساس رویکرد برنامه­ریزی مشارکتی می باشد که با استفاده از روش­شناسی توصیفی – تحلیلی (تلفیقی از روش کمی و کیفی) و به کار گیری مدل swot، کوشش شده است تا راهبرد اصلی برای اقدام در زمینه اکوتوریسم منطقه مورد مطالعه از دیدگاه 122 نفر از کارشناسان به عنوان نمونه، مورد شناسایی و ارائه گردد. نتایج بدست آمده نشان داد که بر اساس ارزیابی میانگین نمرات استراتژی­های محافظه­کارانه در ماتریس برنامه­ریزی استراتژیک کمی، استراتژی توسعه و گسترش گردشگری کشاورزی به منظور بهره­برداری مناسب از مناظر، باغ­ها در جهت کسب درآمد به عنوان بهترین استراتژی انتخاب شد.